De auto stond op het grote parkeer terrein voor het ziekenhuis en Edward stopt haar koffer in de bagage ruimte. Hij deed galant de deur voor haar open, tegelijkertijd met haar dochter, vader en dochter hielden samen lachend de deur open."Gaat u naar binnen dame, we zijn dolblij je weer thuis te hebben". Opeens een knuffel van twee kanten. Jenny schoot in de lach: Zo is het wel goed, ik voel me enorm welkom thuis! Wacht maar tot je thuis bent, beloofden de anderen geheimzinnig.Daarna zuchtte Edward; Godzijdank dat we dit achter de rug hebben, ik hoop de het gewone leven zo snel mogelijk zijn beloop weer neemt.'
En met een blik op Jenny: " en zo gezond mogelijk natuurlijk". Jenny knikte.
