Trotse moeder

Ondanks Marjoleins grove benadering, moest Jenny inderdaad erg lachen. Marjolein had de dominantie van haar vader. Het was niet de eerste keer dat Jenny haar afremde, maar aan de andere kant vond Jenny haar veel charmanter. Ze kon veel humor vertonen en de zaak onverwacht uit handen nemen.

Eigenlijk houdt zij van mij zoals ik dat graag wil. Ik mag de bescheiden en verlegen vrouw zijn en af en toe vreselijk om mijn 'vreselijke' dochter lachen. Soms stuur ik haar weg: liefje daar heb je niets mee te maken.
Marjolein wist het al: dus moet ik mijn mond houden. Als dat zou kunnen, heel graag'. En dan was het geregeld.

Edward worstelde altijd met zijn ego. Als hij eens iets dergelijks te horen kreeg, kwam er onvermijdelijk een huilbui of woede aanval. Waarna er uren getroost, gesust en gepamperd moest worden. Edward kende haar niet. Alles wat afweek van zijn behoeften was vijandig. Zo zat de werkelijkheid niet in elkaar.

Hij accepteerde dit merkwaardig genoeg wel als het om hun dochter ging. In het verleden had hij wel eens gezegd tegen Marjolein, dat ze haar mond moest houden. ' Mamma kan dat niet', dan was Jenny stomverbaasd.

Maar de tranen van haar man lieten haar ook niet onberoerd. Het was menselijk en het liet zien, dat het huwelijk wel iets voor hem betekend had. Dat maakte haar tevreden.

Ze hadden tijdens de sessie afgesproken dat Marjolein nog dezelfde week hun beslissing te horen kreeg. Jenny nam geen risico's. Er moest duidelijkheid zijn aan alle kanten en niets moest een eigen leven gaan leiden. Zij had nu de grip erop en dat liet ze niet los.

De volgende zondag zaten ze met zijn drieeen aan het kleine keukentafeltje om het slecht nieuws te vertellen. Maar alles liep anders dan verwacht. Na de verplichte koffie met gebak, zuchtte Marjolein: 'Goed, vertel het maar". Waarna haar ouders verbaasd op keken en bijna van hun stoel vielen. ' We moeten je iets vertellen'.

Ok is mamma misschien zwanger?  Edward werd woedend: houd je kop, snauwde hij. Jenny keek kwaad naar haar dochter.'Er zijn momenten dat wij praatten over ons vreselijke kind'.
'Nou, dat deden jullie dan in ieder geval samen.'   Goed, goed begon Edward: als alles goed gaat blijven we doorgaan met samen praten over onze vreselijke dochter.  Maar niet meer in een huis'.

Zoals nu?

Ja, zoals nu. Ik bedoel dat we wel met jou praten in een huis.

Geweldig zei Marjolein. Dan laten we het zo.

Edward en Jenny zaten op hun lip te bijten en keken verbijsterd naar hun dochter.

'Dat willen we toch zelf maar beslissen'. Jenny kwam er niet meer onderuit, ze kreeg de slappe lach.

Wat heb jij nou weer? vroeg Marjolein. 'De slappe lach!'

We hebben besloten uit elkaar te gaan.

Ja, zei Marjolein, dat had ik al begrepen, het is enorm zichtbaar geworden. Alleen hadden jullie mij nog advies kunnen vragen.'
Dat doen ouders niet,
Nee, nou het was maar een idee. Jammer, maar wel lekker rustig.

Edward en Jenny wisten zich geen raad en stelden voor een wandeling langs het strand te gaan maken. Waarbij de nieuwe school van Marjolein het hoofdonderwerp van gesprek werd.

Rust

Jenny zat op het balkon en merkte dat ze voor het eerst sinds weken een treurige bui had. Ze was onder de indruk van het gesprek bij de huwelijks therapeut. Edward had zijn boosheid laten merken. Hij vond haar bijzonder ondankbaar en egoistisch. Ze had geluisterd, maar thuis barstte ze in huilen uit. Het was het zoveelste gepreek over haar tekortkomingen en ze wist het inmiddels wel. De kat kronkelde om haar voeten en ze lachte. Wat een rust was er in het huis, wat een heerlijke rust. Haar dochter was in het huis van haar vader en zij kon zich uitstrekken. Ze deed dat ook. languit op de ligstoel op het balkon. Edward kon haar eigenlijk niets meer schelen of liever gezegd, wat hij van haar vond kon haar niet meer schelen. De man was deerniswekkend. Hij had er alles aan gedaan om hun huwelijk te redden en alles geslikt. Jenny herinnerde zich dat Simons hem toen onderbrak; heeft u wel eens iets tegen uw vrouw gezegd over uw gevoelens. Nee, dat niet. Jenny schudde haar hoofd, het was dagelijks op haar afgekomen in de vorm van een tomeloos gekanker en tenslotte miste dat zijn uitwerking niet.

Vrouwelijke logica.

Jenny genoot van de therapie. Ze buitte deze uit tot het uiterste om haar zegje te zeggen. Ze moest ontzien worden en gekoesterd, dus vertelde ze alles wat ze wilde vertellen en er kwam niet veel weerwoord meer.

Als vrouw doe je het nooit goed, ga je naar links dan moet je naar rechts. Ga je naar boven,dan moet je naar onderen. 

Dat overkwam mij dus ook. Mijn huwelijk is niet geweldig. We passen niet erg bij elkaar. Ik ben een stille vrouw, met diepe gronden en hoor die te gebruiken voor man en kinderen. Doe ik dat niet, dan wordt er gemopperd. Zoveel dat ik op een gegeven moment opstapte. Helemaal niet onverwacht, want Edward wist dat ik een huis had gehuurd en zelfs had ingericht. De operatie kwam er gewoon tussen  en heeft de zaak twee maanden uitgesteld. Voor mijn dochter kwam het waarschijnlijk als een donderslag uit de heldere hemel maar niet voor de echtgenoot. Edward is een vreemde geworden, volstrekt een vreemde. Ik ken hem niet en verbaas me alleen nog maar over hem. Ik hoor niet bij hem. Zo is het voor mij. Ik ben liever alleen. 

Simonz vroeg wat Edward daar van vond. De tranen liepen over zijn wangen. Ok, dat is waar. Maar je geeft toe, dat het aan jou ligt, dat het niet gaat tussen ons. 

Jenny schudde haar hoofd: typisch zei ze. Dat heb ik niet gezegd en dat vind ik ook niet. Niet bij elkaar passen is voor mij een soort natuurverschijnsel. Het doet zich eenvoudigweg voor.Zoals onweer of regen. 

Simonsz lachte: maar er zijn toch mensen die hun uiterste best doen om een vorm van samenleven te blijven behouden. 

Ik niet. Ik ga hieraan kapot. Daarom heb ik mijn eigen verantwoordelijkheid hierover op me genomen en besloten het te stoppen. Ik ben geen persoon meer bij Edward, ik kan alleen nog maar wegkruipen en dat is niet wat ik nodig heb. Hij is een prima vader en een goede huisman, maar nee. Ik heb meer nodig. Ruimte en dat krijg ik niet. Hij heeft een vrouw nodig die voor hem leeft, dat kan ik niet en wil ik niet. 

Edward zei: waarom heb je dat niet eerder gezegd. 

Jenny antwoordde: dat heb ik wel in vele kleine en grote dingen. Mag ik een appelpannekoek als iedereen spekpannekoeken eet. Nee, jij bent weer anders. Om maar eens een voorbeeld te geven. 

Maar u had toch gewoon een appelpannekoek kunnen bestellen. 

Dat doe ik nu inderdaad. Ook als hij erbij is en dan zegt hij niets meer. Hij houdt zich in.

Ik heb niets meer te vertellen. 

Jenny schudde haar hoofd. Typisch zei ze. Jij ziet alles zwart wit. Zo ben ik niet. Moet ik dit nu weer gaan uitleggen. Het is al zo vaak gebeurt. Zo vaak, dat ik tenslotte er niet eens meer over wildepraten. Er bestaat zoiets als overleg en invloed uitoefen en argumenteren. Maar dat is verspilling van de tijd, volgens Edward La granje. 

Het beste is dat ik het restaurant binnen kom, op jouw bevel ga zitten, afwacht wat jij voor mij besteld en vervolgens op commando's de nodige happen neem. Zoals onze dochter. Kan je je de eindeloze discussies nog herinneren over dit onderwerp?

Edward veegde zijn tranen weg: ja, veel te goed. Ik vond het tijdsverspilling. Maar het is nu duidelijk wat je bedoelt. 

Simonxz vroeg: en wat denkt u nu te doen.

Wat kan ik doen. Het is allemaal mijn schuld.

Heeft iemand dat dan gezegd?

Nee, maar dat komt hier wel uit voort. 

Voor zover ik het weet, heb ik de beslissingen over mezelf genomen en jij niet. Dus voor de verandering is het nu eens mijn schuld, dat jij alleen bent. In dat opzicht kun je jezelf beklagen.