Plezier

Als Jenny zichzelf in de spiegel bekeek, zag ze er gezonder uit vond ze zelf.  Na een week ging ze alleen naar het ziekenhuis. De arts maakte haar een compliment: u ziet er stralend uit, dat maken we niet vaak mee hier.

Tja, antwoordde Jenny ik neem mijn genezing serieus. Ik ben van plan nog lang en gelukkig te leven en dat schijnt te helpen". Toen ze een week later de uitslag hoorde, bleek alles positief te zijn.. Die avond had ze haar dochter te eten en vertelde het goede nieuws. Haar dochter huilde opeens, waarbij de tranen in de soep rolde .

Lieve kind, huil eens lekker uit in je soep, zei Jenny. Waarop ze allebei  in de lach schoten. " Ik weet zeker dat het goed blijft gaan, met mij. Ik voel het. Dit is het begin van een ander en nieuw leven". Haar dochter droogde haar ogen en snoot haar neus. "Het lijkt erop dat je gelijk hebt. Maar hoe moet het nu met ons? Als je het niet erg vind, dat ik het vraag". Nee integendeel, jullie zijn nog steeds een deel van mijn leven". Ik had gedacht dat jullie eerst eens met vakantie moeten gaan, en daarna begin jij aan je laatste studiejaar. Wat denk je ervan om door de week hier te wonen, want je school ligt dichtbij."

"Nou dichtbij", wierp haar dochter tegen.

Niet echt, je zal nog met de bus of fiets moeten gaan, maar het is wel dichterbij dan het huis van je vader. Dat ligt hemelsbreed uit de buurt.

Haar dochter keek haar opgewekter met een rood gezicht aan: meen je dat nou mam?  Ben je daarom weg gegaan?"

" Ik ben weggegaan om beter te worden en zo te merken heeft dat veel voordelen voor ons allemaal."

Haar dochter nam de rust van haar moeder over. Na het eten zat ze op de bank te lezen. Uren en uren. achtereen hoorde ze het ritselen bij het omslaan van de bladen. Wat was dat voor boek?  Jenny keek peinzend naar haar. Ze schudde haar hoofd, dat had ze nu willen bereiken en het was ongelooflijk hoe snel het was gegaan. Iemand voelde zich veiliger, veel veiliger in haar omgeving. De  volgende ochtend, zaten in hun ochtendjas te ontbijten.  "Mam, de volgende keer dat je naar het ziekenhuis moet, sta ik je bij. Ik zal je halen en brengen". Bente keek verrast; dank je wel, dat vind ik erg lief van je. Van dit aanbod maak ik graag gebruik. Op de fiets misschien?

Nou, nee. Ik dacht zo, dat we toch maar met jouw auto moesten gaan".

Wederom verbaasde Jenny zich hoe snel iemand zich kon aanpassen. Geen vragen werden gesteld.  Het was goed zo en meer was niet nodig. Het was volkomen onverwacht om een rustig kind te hebben. Dat zorgeloos bezig was. Ze bekeken samen de kamer waar gestudeerd zou worden: hoewel haar dochter beweerde het liefst in de woonkamer te studeren. Het idee werd aangenomen. Maar de studieboeken kwamen in de slaapkamer te staan.  Ze maakten plannen om samen de kamer in te richten. Als eerste een uitstapje naar een groot warenhuis over een week.