Ondanks Marjoleins grove benadering, moest Jenny inderdaad erg lachen. Marjolein had de dominantie van haar vader. Het was niet de eerste keer dat Jenny haar afremde, maar aan de andere kant vond Jenny haar veel charmanter. Ze kon veel humor vertonen en de zaak onverwacht uit handen nemen.
Eigenlijk houdt zij van mij zoals ik dat graag wil. Ik mag de bescheiden en verlegen vrouw zijn en af en toe vreselijk om mijn 'vreselijke' dochter lachen. Soms stuur ik haar weg: liefje daar heb je niets mee te maken.
Marjolein wist het al: dus moet ik mijn mond houden. Als dat zou kunnen, heel graag'. En dan was het geregeld.
Edward worstelde altijd met zijn ego. Als hij eens iets dergelijks te horen kreeg, kwam er onvermijdelijk een huilbui of woede aanval. Waarna er uren getroost, gesust en gepamperd moest worden. Edward kende haar niet. Alles wat afweek van zijn behoeften was vijandig. Zo zat de werkelijkheid niet in elkaar.
Hij accepteerde dit merkwaardig genoeg wel als het om hun dochter ging. In het verleden had hij wel eens gezegd tegen Marjolein, dat ze haar mond moest houden. ' Mamma kan dat niet', dan was Jenny stomverbaasd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten