Rust

Jenny zat op het balkon en merkte dat ze voor het eerst sinds weken een treurige bui had. Ze was onder de indruk van het gesprek bij de huwelijks therapeut. Edward had zijn boosheid laten merken. Hij vond haar bijzonder ondankbaar en egoistisch. Ze had geluisterd, maar thuis barstte ze in huilen uit. Het was het zoveelste gepreek over haar tekortkomingen en ze wist het inmiddels wel. De kat kronkelde om haar voeten en ze lachte. Wat een rust was er in het huis, wat een heerlijke rust. Haar dochter was in het huis van haar vader en zij kon zich uitstrekken. Ze deed dat ook. languit op de ligstoel op het balkon. Edward kon haar eigenlijk niets meer schelen of liever gezegd, wat hij van haar vond kon haar niet meer schelen. De man was deerniswekkend. Hij had er alles aan gedaan om hun huwelijk te redden en alles geslikt. Jenny herinnerde zich dat Simons hem toen onderbrak; heeft u wel eens iets tegen uw vrouw gezegd over uw gevoelens. Nee, dat niet. Jenny schudde haar hoofd, het was dagelijks op haar afgekomen in de vorm van een tomeloos gekanker en tenslotte miste dat zijn uitwerking niet.