Vrouwelijke logica.

Jenny genoot van de therapie. Ze buitte deze uit tot het uiterste om haar zegje te zeggen. Ze moest ontzien worden en gekoesterd, dus vertelde ze alles wat ze wilde vertellen en er kwam niet veel weerwoord meer.

Als vrouw doe je het nooit goed, ga je naar links dan moet je naar rechts. Ga je naar boven,dan moet je naar onderen. 

Dat overkwam mij dus ook. Mijn huwelijk is niet geweldig. We passen niet erg bij elkaar. Ik ben een stille vrouw, met diepe gronden en hoor die te gebruiken voor man en kinderen. Doe ik dat niet, dan wordt er gemopperd. Zoveel dat ik op een gegeven moment opstapte. Helemaal niet onverwacht, want Edward wist dat ik een huis had gehuurd en zelfs had ingericht. De operatie kwam er gewoon tussen  en heeft de zaak twee maanden uitgesteld. Voor mijn dochter kwam het waarschijnlijk als een donderslag uit de heldere hemel maar niet voor de echtgenoot. Edward is een vreemde geworden, volstrekt een vreemde. Ik ken hem niet en verbaas me alleen nog maar over hem. Ik hoor niet bij hem. Zo is het voor mij. Ik ben liever alleen. 

Simonz vroeg wat Edward daar van vond. De tranen liepen over zijn wangen. Ok, dat is waar. Maar je geeft toe, dat het aan jou ligt, dat het niet gaat tussen ons. 

Jenny schudde haar hoofd: typisch zei ze. Dat heb ik niet gezegd en dat vind ik ook niet. Niet bij elkaar passen is voor mij een soort natuurverschijnsel. Het doet zich eenvoudigweg voor.Zoals onweer of regen. 

Simonsz lachte: maar er zijn toch mensen die hun uiterste best doen om een vorm van samenleven te blijven behouden. 

Ik niet. Ik ga hieraan kapot. Daarom heb ik mijn eigen verantwoordelijkheid hierover op me genomen en besloten het te stoppen. Ik ben geen persoon meer bij Edward, ik kan alleen nog maar wegkruipen en dat is niet wat ik nodig heb. Hij is een prima vader en een goede huisman, maar nee. Ik heb meer nodig. Ruimte en dat krijg ik niet. Hij heeft een vrouw nodig die voor hem leeft, dat kan ik niet en wil ik niet. 

Edward zei: waarom heb je dat niet eerder gezegd. 

Jenny antwoordde: dat heb ik wel in vele kleine en grote dingen. Mag ik een appelpannekoek als iedereen spekpannekoeken eet. Nee, jij bent weer anders. Om maar eens een voorbeeld te geven. 

Maar u had toch gewoon een appelpannekoek kunnen bestellen. 

Dat doe ik nu inderdaad. Ook als hij erbij is en dan zegt hij niets meer. Hij houdt zich in.

Ik heb niets meer te vertellen. 

Jenny schudde haar hoofd. Typisch zei ze. Jij ziet alles zwart wit. Zo ben ik niet. Moet ik dit nu weer gaan uitleggen. Het is al zo vaak gebeurt. Zo vaak, dat ik tenslotte er niet eens meer over wildepraten. Er bestaat zoiets als overleg en invloed uitoefen en argumenteren. Maar dat is verspilling van de tijd, volgens Edward La granje. 

Het beste is dat ik het restaurant binnen kom, op jouw bevel ga zitten, afwacht wat jij voor mij besteld en vervolgens op commando's de nodige happen neem. Zoals onze dochter. Kan je je de eindeloze discussies nog herinneren over dit onderwerp?

Edward veegde zijn tranen weg: ja, veel te goed. Ik vond het tijdsverspilling. Maar het is nu duidelijk wat je bedoelt. 

Simonxz vroeg: en wat denkt u nu te doen.

Wat kan ik doen. Het is allemaal mijn schuld.

Heeft iemand dat dan gezegd?

Nee, maar dat komt hier wel uit voort. 

Voor zover ik het weet, heb ik de beslissingen over mezelf genomen en jij niet. Dus voor de verandering is het nu eens mijn schuld, dat jij alleen bent. In dat opzicht kun je jezelf beklagen.