Maar de tranen van haar man lieten haar ook niet onberoerd. Het was menselijk en het liet zien, dat het huwelijk wel iets voor hem betekend had. Dat maakte haar tevreden.

Ze hadden tijdens de sessie afgesproken dat Marjolein nog dezelfde week hun beslissing te horen kreeg. Jenny nam geen risico's. Er moest duidelijkheid zijn aan alle kanten en niets moest een eigen leven gaan leiden. Zij had nu de grip erop en dat liet ze niet los.

De volgende zondag zaten ze met zijn drieeen aan het kleine keukentafeltje om het slecht nieuws te vertellen. Maar alles liep anders dan verwacht. Na de verplichte koffie met gebak, zuchtte Marjolein: 'Goed, vertel het maar". Waarna haar ouders verbaasd op keken en bijna van hun stoel vielen. ' We moeten je iets vertellen'.

Ok is mamma misschien zwanger?  Edward werd woedend: houd je kop, snauwde hij. Jenny keek kwaad naar haar dochter.'Er zijn momenten dat wij praatten over ons vreselijke kind'.
'Nou, dat deden jullie dan in ieder geval samen.'   Goed, goed begon Edward: als alles goed gaat blijven we doorgaan met samen praten over onze vreselijke dochter.  Maar niet meer in een huis'.

Zoals nu?

Ja, zoals nu. Ik bedoel dat we wel met jou praten in een huis.

Geweldig zei Marjolein. Dan laten we het zo.

Edward en Jenny zaten op hun lip te bijten en keken verbijsterd naar hun dochter.

'Dat willen we toch zelf maar beslissen'. Jenny kwam er niet meer onderuit, ze kreeg de slappe lach.

Wat heb jij nou weer? vroeg Marjolein. 'De slappe lach!'

We hebben besloten uit elkaar te gaan.

Ja, zei Marjolein, dat had ik al begrepen, het is enorm zichtbaar geworden. Alleen hadden jullie mij nog advies kunnen vragen.'
Dat doen ouders niet,
Nee, nou het was maar een idee. Jammer, maar wel lekker rustig.

Edward en Jenny wisten zich geen raad en stelden voor een wandeling langs het strand te gaan maken. Waarbij de nieuwe school van Marjolein het hoofdonderwerp van gesprek werd.